1991, 25 jaar geleden. Het jaar dat
Freddy Mercury overleed, het jaar van de Golfoorlog en
het einde van de Sovjet-Unie, de eerste uitzending van
Familie op de gloednieuwe zender VTM. En het jaar waarin
wij 18 werden!
Wat een tijd! We waren een ijverige klas, een toffe
groep. Vele herinneringen blijven nazinderen zoals onze
mooie reis naar Italië, de show van onze 100 dagen, het
muurtje dat ons scheidde van de jongens. Na zes jaar
humaniora ging ieder zijn eigen weg. Een jaar later
hielden we onze eerste bijeenkomst, het was plezant om
elkaar terug te zien en onze verhalen te kunnen
vertellen. En zo bleven we het elk jaar opnieuw doen :
een leuke uitstap met een resterende groep van een
tiental twintigers. Trouwen, kinderen, overlijdens,
carrière, scheidingen, huizen verbouwen, geluk en
verdriet elk jaar had ieder wel iets te vertellen.
Dit jaar werd iets speciaals: ons jubileum! En daarom
gingen we graag in op de vraag om dat te vieren in onze
oude school, met leerlingen, leerkrachten en directie
van toen. Dit keer wél langs de poort van de jongens, en
zonder een muurtje tussen de mannen en de vrouwen.
Tijdens de officiële plechtigheid
kregen we als zilvervossen onze medaille overhandigd en
werden de officiële foto's genomen. Super om te zien
ook hoeveel goudvossen er waren. Dat een aantal
goudvossen iets ludieks hadden voorbereid, brengt ons op
gedachten voor binnen 25 jaar. We kijken er nu al naar
uit om ook dat te mogen vieren!
Het was een fijn weerzien, vooral
met onze oud-leerkrachten waarvan de meesten intussen
ook op pensioen zijn. Mevrouw Marcoen, mevrouw Verheye,
Mevrouw Van Daele, Mevrouw Redant, mevrouw Van Landuyt,
mevrouw Janssens. Samen anekdotes ophalen, samen een
glas drinken op een mooie tijd en klinken op een mooie
toekomst.
Na de receptie schoven we aan aan
de feestdis. De magen werden gevuld en de wijn vloeide
rijkelijk.Onze directrice van toen, Christine Hoogewys,
bracht een heleboel foto's mee van toen. Super om die
terug te zien! We waanden ons even weer puber. Enkelen
onder ons hebben intussen ook kinderen in de humaniora
en we kunnen alleen maar hopen dat ze er even mooie
herinneringen op na houden en er vrienden voor het leven
leren kennen.
Gerda Van Geite
(SJI-WBa 1991)
