Impressie banket 2012

GOUDVOS  1962 – 2012

Voor mij ligt “KONTAKT” met de foto van de eerste wetenschappelijke 1962.

28 jonge mannen…van grote klassen gesproken en in het midden met de vertrouwde monkellach: E.H. Frans Sanders (Sooike Sanders voor de intimi).

Ik herinner mij nog dat wij op ons eerste OLB-banket, waarop de hele klas aanwezig was, een beetje lacherig deden over die “oude mannen” die daar toekwamen…wat kwamen die hier eigenlijk nog doen op “onze” school…?

Nu, vijftig jaar later, was ik zelf één van die oude mannen. Met elf van de achtentwintig aanwezig… niet slecht als je weet dat er ondertussen vier (wellicht vijf) overleden zijn.

De meesten strak in het pak, grijs, grijzer, grijst, het buikje, de rimpels…voorspelbaar toch.

Na de eerste wat aarzelende begroeting, zoekend naar naam of voornaam, de eerste anekdotes, de vraag naar die of die, niet meer aanwezig.

En dan de rondleiding, die had ik op mij genomen, niet voor niets is dit college nog altijd mijn vertrouwde thuis waar ik, na de humaniora, al na enkele jaren terugkeerde om dan nog eens zesendertig jaar deel te worden van het collegeleven.

Wat voor mij vertrouwde lokalen, gangen, zalen zijn gebleven zorgden voor bewonderende blikken bij mijn klasgenoten die nog nooit de hypermoderne sportzalen, de vaklokalen, de groene speelplaats van SMI 2 hadden gezien. Voor hen was dit nog altijd “het internaat van het VTI, pardon, de vakschool”.

 Maar pas toen ze op vertrouwd terrein kwamen op SMI 1 kwamen de tongen los, kwamen de anekdotes, de grappen, de mooie en minder mooie momenten van toen weer boven. De weinige echtgenotes die meeliepen verbaasden zich er een beetje over: wat stonden die mannen zo lang te gesticuleren, te lachen in een voor de rest lege studiezaal met één hoog gestoelte  en vele rijen tafels en stoelen.

 En langzaam zag je metamorfose: de professor, de manager, de ingenieur, de leraar, allemaal werden ze toch weer een beetje de humaniorastudent van vijftig jaar geleden. Je zag het aan de blinkende oogjes, de por in de ribben, het vergoelijkende schouderklopje.

Natuurlijk kon “De Grot” niet ontbreken, de grot die er helemaal niet meer is, evenmin als het muurtje: scheidingslijn tussen de geslachten voor zovele jaren. Wij eindigen in het “Witte Huis” en het was verbazingwekkend vast te stellen hoeveel kamers van de priester-leraars nog benoemd konden worden: “ Hier was de kamer van Meertje en daar zat Marcel Demullier en Van Mullem zat op de tweede verdieping …Een beetje verbazing ook als ik hen moest zeggen dat ondertussen alles werd ingenomen door de administratie, door vergaderzalen en directiekantoren.

Wij eindigden in schoonheid met de fotoverzameling van alle oud-superiors in de “roze” kamer en ook dat riep zo veel herinneringen op dat ik met zachte drang de verhalen moest onderbreken omdat de fotograaf wachtte voor de traditionele groepsfoto’s van zilver- goud- en diamantvossen.

En dan werd het hoog tijd om aan te schuiven aan het banket en bij een stevige fles de verhalen voort te zetten en plannen te maken voor de toekomst…toch nog!

 

Wilfried Demuynck