Oud-leerlingenbankt 20/11/2004 - impressie van een Zilvervos

Tempus Fugit

Vijfentwintig jaar (25!) is het geleden dat ik voor het laatst het poortje van het "Klein College" naast de Sint-Jozefskerk uitkwam op weg naar het station. Het lijkt zeker geen eeuwigheid, maar het vertegenwoordigt toch een derde van een gemiddeld (mannen-)leven.

Dat is een stuk langer dan de achttien jaar die ik daarvoor al mocht beleven en totaal niet te vergelijken met de luttele drie jaar die ik op de jullie welbekende schoolbanken sleet. Als zovele Leedse scholieren zette ik namelijk pas na het Lager Middelbaar de toen nog doodnormale stap van het kleine SMC naar het grote SMI.

Slechts drie jaar SMI, dat is netto amper 24 maand of omgerekend een schamele 100 weken ofte 450 volle dagen, zijnde ocharme maar 3000 uren! En toch, zo moet ik toegeven, heb ik in de afgelopen kwarteeuw af en toe naar dit moment uitgekeken. Ook al heb ik sindsdien enkel mijn éénjarig afscheid van het college in de OLB gevierd, dit jubileumfeest is in mijn achterhoofd steeds een richtpunt geweest. Een ideaal reflectiemoment, als het ware, om terug te blikken en te zien hoe we onze, door de school gepolijste, talenten verder hebben ontplooid en in praktijk gebracht. En zie nu, het is al zover. Nog maar net kreeg mijn leven in sneltreinvaart de zowel gewenste als voorspelbare vorm. Nog maar net, zo lijkt het, (of is er al iets mis met mijn geheugen?) ligt mijn jeugd achter mij of ik mag me al "zilvervos" noemen.

Is zo een benaming wel toepasselijk? Zoiets roept toch onwillekeurig beelden op van een, met alle respect, kranige Abraham die op zijn rijkgevulde leven terugblikt? En dat terwijl, volgens mijn echtgenote, mijn wilde haren nog niet verdwenen zijn en ik de "schaarse" grijze haren weliswaar niet meer op één hand maar toch nog op één, zelfs antieke, rekenmachine kan tellen. Anderzijds roept zo een eretitel ook ervaring en wijsheid op. Het betekent dat we een aantal levensfases, mogelijk levensstormen, overleefd hebben en er sowieso rijker en gelouterd door zijn geworden.

Maar ik dwaal af, terug naar de recente realiteit.
Het begon pas echt met de ontvangst van het nummer van 'Kontakt' dat niet enkel de langverbeide uitnodiging voor het jubileumfeest bevatte, maar ook onze laatste klasfoto. De gezichten kwamen mij onmiddellijk vertrouwd voor en spontaan kwamen er (bij)namen en anekdotes naar boven. De namenlijst bood steun waar nodig om de enkele "John Does" in mijn geheugen te identificeren. Deze foto zorgde ook, het dient gezegd, voor de nodige hilariteit bij mijn huisgenoten die sommige van deze 'ex-studs' pas recenter "in tempore non suspecto" hebben leren kennen (nvdr: "studs": voluit "students", of wat had je gedacht?).

Wat op de ons eveneens toegestuurde adressenlijst ook onmiddellijk opviel, was dat de overgrote meerderheid van onze jaargang nog altijd in de onmiddellijke omgeving van Aalst blijkt te wonen. In de veronderstelling dat deze data relatief recent en dus correct zijn, duidt dit toch op een grote mate van honkvastheid. Méér dan waarschijnlijk zal dit er voor de net 'afgezwaaide' lichting van 2004 binnen vijfentwintig jaar volledig anders uitzien…

Samen met de enkele klasgenoten die ik in de loop van de jaren niet uit het oog ben verloren, werd getracht om iedereen van onze vroegere klas nogmaals te contacteren en mogelijkerwijze te overtuigen om deze reünie bij te wonen. Ook al bleek dit niet altijd een onverdeeld succes, het deed toch telkens deugd om elkaar terug te horen en wat "petites histoires" uit te wisselen.

Op zaterdag 20 november, iets na 19.00 uur, begeven mijn echtgenote en ik ons dan zoals afgesproken naar het SMI-2, het vroegere internaat van het V TI. Raar, ik kan me niet herinneren dat ik er in mijn drie jaar op het College ooit ben geweest.

Het aperitief wordt ons aangeboden in de kelderruimte. Onmiddellijk duikt een eerste, min of meer vertrouwd, gezicht op. Oef, de kop is eraf, het ietwat vreemde (eerste schooldag-)gevoel ebt weg. Vlugger dan verwacht loopt de kelder vol.AI vertonen veel gezichten toch nog bekende trekjes, andere jaargenoten ogen dan weer totaal onbekend. Her en der worden klassen opnieuw samengesteld, oude vriendschapsbanden hernieuwd, vertrouwde "kliekjes" terug gevormd. Los van de meegetroonde echtgenotes die zich voor één keer met een bijrolletje moeten tevreden stellen, oogt het precies zoals vroeger op een doordeweekse ochtend op de speelplaats.

Om 20 uur worden we dan uitgenodigd voor het banket in de feestzaal op het gelijkvloers. Fraai gedekte tafels nemen praktisch alle beschikbare ruimte in. Het is duidelijk, deze editie van de oud-leerlingenavond kent een meer dan behoorlijke opkomst. Nog meer aanwezigen had een andere zaal genoodzaakt. Is dat misschien de reden voor de recente afbraak en de geplande heropbouw van het poortgebouw van SMI-2 ?

In een korte toespraak heet Hedwig Van Herreweghe vooreerst iedereen van harte welkom, in het bijzonder de 53 zilvervossen (=31% van lichting '79), de 17 goudvossen (lichting '54) en niet in het minst de 2 aanwezige diamantvossen (lichting '44).

Hij verontschuldigt ook enkele jubilarissen die niet aanwezig konden zijn en bedankt tenslotte een paar van de oud-leerlingen-jubilarissen voor hun onmisbare inzet, zonder dewelke dit jaarlijks hoogtepunt niet mogelijk zou zijn geweest.

Tijdens het nuttigen van de aspergeroomsoes en het voorgerecht (waterzooi van victoriabaars) neemt het geroezemoes in de zaal almaar toe, mogelijkerwijze geruggensteund door het eerste van menig flesje wijn dat voor het goede doel, "het Sociaal Fonds voor minderbegoede leerlingen", wordt verkocht. De eerste, maar zeker niet de laatste lachsalvo's weergalmen In tegenstelling tot vroeger nemen de aanwezige leerkrachten (waarvan sommige er zelfs beter, of in elk geval niet slechter, uitzien dan vroeger) hier echter geen aanstoot aan. In tegendeel, ze nemen er van harte aan deel.

Hierna volgt in de veel te krappe traphal de traditionele fotosessie per klas, met dank aan gelegenheidsfotograaf Herman Haerens Hierbij krijgen de diamantvossen nog een speciaal geschenk overhandigden fles Dirk Martensjenever in speciale 3D-uitvoering De goud- en zilvervossen ontvangen de Herdenkingspenning ontworpen door beeldhouwer Marc De Bruyn. Op de beeldenaarszijde zijn taferelen uit het dagelijks schoolleven uitgebeeld. Op de Muntzijde blikt de vos voor de goudvossen terug op een rijk gevuld leven terwijl hij bij de zilvervossen nog steeds op jacht is.

Het is al laat op de avond (of vroeg in de ochtend!) als iedereen zijn hoofdschotel (kalkoentournedos met roomsaus in groentegarnituur) en dessert (een vruchtensorbet) heeft genuttigd Gaandeweg wordt het rustiger. Na het ledigen van, nog maar eens, een laatste glas nemen mensen afscheid van elkaar. Neen, zo wordt met de hand op het hart beloofd, niet tot het volgende jubileum, wel tot binnen maximum twee of drie jaar. Dan zullen ook wij proberen om, hopelijk met de huidige afwezigen, nog eens een klasreünie te organiseren.AI willen we er allemaal voor tekenen om er binnen 25 jaar in 2029, als goudvos, terug bij te zijn. Hopelijk zien we er dan nog zo goed uit als de goudvossen die hier vanavond van de partij waren.
Bedankt OLB om via dit initiatief de nochtans hoge verwachtingen volledig in te lossen.

WERNER SCHOLLAERT (Ec'79)